W dzisiejszym wpisie polecamy wrażenia z lektury powieści Teatr niewidzialnych dzieci, którymi postanowiła się podzielić Zuzanna Konieczny – uczennica klasy 6b. Zapraszamy do przeczytania zarówno tekstu Zuzi, jak i książki Marcina Szczygielskiego.
W Teatrze niewidzialnych dzieci
Książka Marcina Szczygielskiego pt. Teatr niewidzialnych dzieci to opowieść o młodych bohaterach z domu dziecka, niewidzialnych – jak o sobie mówią. Opowiada ją dziesięcioletni Michał Szymczyk, którego rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy był mały. Od tej pory próbuje zrozumieć otaczający go świat i zaakceptować to, że jest sierotą.
Wraz z rozwojem akcji utworu poznajemy świat Michała, jego kolegów, koleżanki z domu dziecka, jego opiekunów z sierocińca, których nazywa ciociami i wujkami oraz dobre i złe chwile, które przeżywa.
W życie Michała wplata się obraz Polski z roku 1981, opowiedziany prostym dziecięcym językiem. Akcja książki rozgrywa się w czasach, gdy jedzenie było na kartki, telewizja była czarno- -biała, a kolorowa była prawdziwym rarytasem, nie było Internetu, a telefony tylko stacjonarne i nie każdy je miał.
Książka jest wzruszająca, czasem radosna, ciekawa nie tylko dla młodego czytelnika, ale też dorosłych, którzy doskonale pamiętają tamte czasy. Zdobyła Pierwszą Nagrodę IV Konkursu Literackiego im. Astrid Lindgren w roku 2016 w kategorii wiekowej 10-14 lat.
Powieść Marcina Szczygielskiego chwilami może się wydawać trudna dla młodego czytelnika, mi się jednak bardzo podobała i na pewno będę sięgała po inne książki tego autora.
